Waarom ondersteun ik een belasting van honderdduizend op H-1B visa? Dat is een lastige vraag, maar ik zal een poging wagen. Stel dat een bedrijf zegt dat ze "dringend" buitenlandse talenten nodig hebben voor een cruciaal onderzoeksproject. Klinkt nobel, toch? Misschien gaat het om medische doorbraken, misschien om next-gen software, misschien om iets waar niemand anders bij kan. Dus lobbyen ze voor meer visa, en de overheid knikt instemmend, want wie is er tegen belangrijk onderzoek? Maar wat gebeurt er echt? Het zou geweldig zijn als dat alles was. Maar die visa gaan niet alleen naar één-op-een-miljoen genieën. Ze gaan naar bulk-hiring bedrijven die hele coderings teams importeren, ze in kantoorparken stoppen en ze de helft betalen van wat een Amerikaanse ingenieur verdient. En plotseling gaat het niet meer om innovatie, maar om loononderdrukking. Ze hebben een maas in de wet gevonden om de arbeidsmarkt te overspoelen, salarissen te verlagen en ervoor te zorgen dat mijn vriend uit Southie met studieleningen niet kan concurreren tegen verborgen vacatures. Nu zeggen de executives: "Oh, zo blijven we concurrerend in de wereldeconomie." Maar ze geven er geen moer om. Het zal niet hun kind zijn dat afstudeert met een CS-diploma en geen jobaanbieding heeft. Het zal niet hun gezin zijn dat toekijkt hoe de buurt leegloopt als de salarissen verdwijnen. Het zal een kind thuis zijn, verdrinkend in schulden, starend naar een onbetaalde stage terwijl het bedrijf opschept over "talentpijplijnen." En hij komt terug om te ontdekken dat de hele pitch over "cruciaal onderzoek" een grap was. Niemand geneest kanker. Niemand redt de wereld. Ze produceren gewoon advertentietechnologie en betalingsapps, omdat dat het snelst betaalt. Ondertussen gaan de besparingen rechtstreeks naar de aandelenprijs, en Wall Street applaudisseert. Een schattig klein bijkomend voordeel voor hen, maar het helpt mijn maat niet om de huur te betalen met twintig dollar per uur in een gig-economie baan, omdat hij geen terugbelletje krijgt van de grote techbedrijven. En ze nemen natuurlijk hun tijd om toe te geven wat er aan de hand is. Misschien laten ze zelfs een consultant komen om een whitepaper te schrijven over "diversiteit van talent," en het duurt niet lang voordat de helft van de werknemers vastzit in een systeem waar ze geen nee kunnen zeggen, geen baan kunnen veranderen, niet kunnen onderhandelen — omdat hun visa aan de baas is gekoppeld. Dat is geen vrije arbeid, dat is feodalisme met HR-branding. Dus wat dacht ik? Als je mensen onder dat systeem wilt binnenhalen, prima. Betaal honderdduizend per hoofd. Zet een prijs op de oplichting. Misschien stoppen bedrijven dan met doen alsof het om "onderzoek" gaat en geven ze toe dat het gewoon om goedkope arbeid gaat.