Wat als de tijdsverloop gewoon een mentale glitch is? Filosoof Adrian Bardon gelooft dat dit precies de fout is die we maken. In zijn recente boek stelt hij dat tijd—tenzij de sensatie dat tijd stroomt of verstrijkt—geen kenmerk is van de externe wereld, maar een soort psychologische overlay die door de geest is gecreëerd. Het is geen illusie zoals een luchtspiegeling; het is een cognitieve misinterpretatie van onze eigen innerlijke ervaring. Zijn argument steunt op goed gevestigde natuurkunde. Einsteins relativiteitstheorie toonde aan dat er geen enkele, universele "nu" is: twee waarnemers die zich relatief tot elkaar bewegen, kunnen het oneens zijn over welke gebeurtenissen gelijktijdig zijn, en beiden kunnen gelijk hebben. Dit verbrak de klassieke notie van een absolute, stromende tegenwoordigheid die door iedereen wordt gedeeld. De moderne natuurkunde gaat verder en beschouwt tijd als de vierde dimensie van een onveranderlijk vierdimensionaal ruimte-tijd "blok." In dit beeld zijn verleden, heden en toekomst allemaal even reëel en vast; niets in het universum zelf beweegt of evolueert. We waarnemen simpelweg verschillende plakjes van dit statische blok, net zoals individuele frames op een filmstrip. Dus waarom voelt het alsof we onophoudelijk van verleden naar toekomst marcheren? Bardon's antwoord is dat het gevoel van passage iets is dat de hersenen actief construeren en in de ervaring invoegen—vergelijkbaar met de manier waarop het ruwe golflengten van licht omzet in levendige kleuren, of ruwe zenuwsignalen in de subjectieve steek van pijn. We nemen tijd niet direct waar als zijnde een stroom; in plaats daarvan bouwt de geest een nuttig mentaal model van de realiteit en, om redenen die geworteld zijn in evolutie en cognitie, omvat het een ingebouwde pijl van vooruitgang.