Ja, dat ben ik op de poster. Nee, het is geen echte film. En ja, dit is absoluut weer een post over systemen van record. Maar we blijven om een reden terugkomen op dit thema. Als het gaat om enterprise AI, eindigen de meeste duurzame bedrijven in een van de twee categorieën: olieputten (systemen van record) of pijpleidingen (automatiserings-/orchestratielagen). Olieputten gaan diep in een enkele workflow totdat ze het systeem van record worden. Ze hebben langer nodig om op te zetten, maar zodra je het datamodel en de workflow bezit, ontgrendel je nieuwe mogelijkheden en bouw je structurele verdediging die in de loop van de tijd toeneemt. Pijpleidingen zitten bovenop bestaande systemen en automatiseren het "lijmwerk" dat mensen momenteel tussen hen doen. Ze worden snel aangenomen, elke toegevoegde workflow maakt het platform plakkeriger, maar ze bezitten de grondwaarheid niet. Beide strategieën kunnen enorme bedrijven opbouwen. Maar ze vereisen heel verschillende keuzes in productontwerp, GTM-beweging en verdediging. De grootste fout is niet om de een boven de ander te kiezen, maar om onduidelijk te zijn over welk spel je eigenlijk speelt. Als kritieke gegevens verspreid zijn over systemen of vastzitten in handmatige processen, lijkt de kans op een olieput – een nieuw systeem van record. Als het landschap gefragmenteerd is, vol gevestigde spelers en afhankelijk van mensen om werk tussen systemen te verplaatsen, lijkt de kans op een pijpleiding – een automatiseringslaag erbovenop. De bedrijven die overleven zijn degenen die hun markt correct lezen en alles daaromheen bouwen.