Chinese mensen zijn eigenlijk best bang voor de dood, ze willen het woord "dood" niet eens rechtstreeks uitspreken. Tijdens gesprekken zeggen ze vaak "is gegaan" of "over honderd jaar", alsof het niet noemen ervan betekent dat het niet zal komen. Maar interessant genoeg, terwijl ze het vermijden om erover te praten, draait hun leven om de angst voor de dood: ze kopen verzekeringen, investeren in financiële producten, en sparen als gekken, uit angst voor ziekte of een onzekere oude dag. Het lijkt alsof, als ze genoeg geld hebben gespaard, ze hun lot buiten de deur kunnen houden. Hierachter schuilt een historische schaduw: vroeger kon een ernstige ziekte echt betekenen dat je je huis of land moest verkopen, met alle gevolgen van dien voor het gezin. Hoewel de omstandigheden nu veel beter zijn, blijft de onzekerheid over gezondheidszorg en ouderdom bestaan, en iedereen denkt dat ze "wat achter de hand moeten houden". Het probleem is dat dit gevoel van veiligheid wordt verkregen door te besparen. Veel mensen zijn terughoudend om geld uit te geven om te genieten of plezier te maken terwijl ze leven, altijd denkend aan "later gebruiken", met als resultaat dat ze het geld wel hebben, maar hun jeugd is voorbij, hun gezondheid is verslechterd, en ze hebben mooie momenten met familie en vrienden gemist. De oudere generatie is hier vooral duidelijk in; ze sparen wanhopig voor hun kinderen, terwijl ze zelf een sober leven leiden. Jongeren zitten er tussenin, ze willen genieten van het leven, maar zijn bang voor een gebrek aan zekerheid, wat leidt tot veel innerlijke strijd. Uiteindelijk ontstaat er een vreemde toestand: aan de oppervlakte wordt er niet over de dood gesproken, maar in wezen bereiden ze zich elke dag voor op de dood. Het lijkt alsof ze proberen veiliger te leven, maar in werkelijkheid leven ze met meer angst.