Poziom energii człowieka decyduje o jego sposobie interakcji ze światem. Gdy energia jest niska, człowiek łatwo staje się spięty i kontrolujący, ciągle pragnie uznania z zewnątrz, maskując słabość siłą, a frustrację wybuchowością. Wszędzie czai się na niebezpieczeństwo, wszystko jest przedmiotem kalkulacji, jakby cały świat był mu coś winien. Gdy jednak energia jest obfita, człowiek staje się zrelaksowany. Nie obwinia już otoczenia, nie wymaga rezultatów, potrafi akceptować różnice i przyjmować zmienność. Jest łagodny jak woda, ale ma więcej pewności siebie niż ktokolwiek inny. Prawdziwie wewnętrznie bogaty człowiek ma granice, ale nie traci ciepła; potrafi kochać, ale nie jest przywiązany; rozwija się niezależnie, ale nie uciska innych; jest świadomy siebie, ale nigdy nie postrzega siebie jako centrum świata. Energia to najlepsze pole energetyczne. Dbając o serce, stajesz się miękki, stabilizując duszę, stajesz się szeroki.